By 
Aντίγραφό της εκτίθεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Βασιλείας.
Η Πεπλοφόρος κόρη είναι γνωστή από την έκθεσή της στο Μουσείο της Ακρόπολης. Πρόκειται για ένα είδος αγάλματος γνωστό ως κόρη. Μαρμάρινες παραστάσεις νεαρών γυναικών χρησιμοποιούνταν σε τάφους ή, πιο συχνά, ως αναθηματικές προσφορές στους θεούς τον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ.
Η αρχική Πεπλοφόρος Κόρη ήταν αφιερωμένη στη θεά Αθηνά στην Ακρόπολη στην Αθήνα το 530 π.Χ. και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Ακρόπολης. Η της φωτογραφίας είναι ζωηρά ζωγραφισμένη σε παραδοχή χρώματος, όπως θα ήταν το πρωτότυπο.
Σήμερα, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την ελληνική γλυπτική με λαμπρό λευκό καθαρό και φρέσκο μάρμαρο και είναι αναμφισβήτητα αυτό που σκεφτόμαστε περισσότερο όταν φανταζόμαστε την αρχαία ελληνική τέχνη. Και όμως, γνωρίζουμε από το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα ότι οι Έλληνες ζωγράφιζαν τα γλυπτά τους σε φωτεινά χρώματα και τα κοσμούσαν με μεταλλικά κοσμήματα.
Χρώμα και Κλασική Γλυπτική
Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος – γνωστός για το τέλος του κατά τη διάρκεια της έκρηξης του Βεζούβιου που έθαψε την Πομπηία και το Ερκουλάνο- έγραψε τον 1ο αιώνα μ.Χ. πως τα αγάλματα ήταν χρωματισμένα και γυαλισμένα για να παράγουν ένα πλήρες χρωματικό φάσμα στους θεατές τους. Τον δέκατο ένατο αιώνα, οι ανασκαφές στην Ακρόπολη της Αθήνας άρχισαν να παράγουν αγάλματα στα οποία μπορούσαν ακόμη να φαίνονται ίχνη χρωματισμένης βαφής στην μαρμάρινη επιφάνεια. Η Πεπλοφόρος Κόρη ήταν ένα από αυτά τα αγάλματα.
Το 1975, το Μουσείο της Ακρόπολης απέκτησε ένα καινούργιο τμήμα της πεπλοφόρου κόρης. Δεδομένου ότι το Μουσείο διέθετε ήδη ένα κομμάτι του γλυπτού, ο επιμελητής, ο καθηγητής Robert Cook, αποφάσισε να το αποκαταστήσει και να το ζωγραφίσει σαν να διατηρούνταν τα αρχικά του χρώματα. Τόσο λίγο χρώμα που είχε το πρωτότυπο η αποκατάσταση στην εμφάνισή του ήταν μια δύσκολη πρόταση που απαιτούσε κάποια φαντασία.
Πρόσφατες επιστημονικές αναλύσεις έχουν δείξει ότι η βαφή της πεπλοφόρου κόρης μπορεί να είναι ακόμη πιο περίτεχνη και να κυκλοφορεί με διάφορα σχέδια. Αλλά το ξυλόγλυπτο άγαλμα δίνει στους επισκέπτες μια καλή εντύπωση για το αρχαίο ελληνικό γλυπτό που μοιάζει αρχικά.
Ίσως το πιο σημαντικό, η ζωγραφισμένη μας πεπλοφόρος κόρη μας αναγκάζει να την κοιτάξουμε εκ νέου και να αμφισβητήσουμε τις προκαταλήψεις μας. Οι έννοιες του 19ου αιώνα για την αποκαλούμενη «Κλασσική Ιδέα» έχουν καταστήσει δύσκολο για πολλούς θεατές να δεχτούν ότι η αρχαία ελληνική γλυπτική ήταν πραγματικά πολύ έντονα χρωματισμένη. Αλλά οι νεοκλασικιστές που επαίνεσαν την καθαρή λευκή ομορφιά του γυμνού μαρμάρου και την ευγενή αυστηρότητα της αρχαίας αρχιτεκτονικής επιβάλλουν πραγματικά την αισθητική και την ηθική του 19ου αιώνα στην αρχαία ελληνική τέχνη και τον πολιτισμό.
Βέβαια, έχουμε κληρονομήσει αυτά τα ιδανικά και έναν ιδιαίτερο τρόπο να βλέπουμε την ελληνική γλυπτική – μια που συχνά δυσκολεύει να κοιτάξει κανείς πέρα από τη λαμπερή ακτινοβολία των αγαλμάτων που έχασε πολύ καιρό το χρώμα τους. Η άρνηση παραμένει σήμερα. Πολλοί επισκέπτες του μουσείου είναι συγκλονισμένοι ή ακόμα και τρομοκρατημένοι για να δουν τα μπλε και τα κόκκινα της πεπλοφόρου κόρης. Ένας επισκέπτης μάλιστα έγραψε αξιοσημείωτα στο βιβλίο του επισκέπτη «Δεν μου άρεσε η ζωγραφισμένη γυναίκα» … Με άλλα λόγια, η ανακατασκευασμένη μας πεπλοφόρος κόρη, καθώς στέκεται δίπλα από την άβαφη και κατακερματισμένη αδελφή της, εξακολουθεί να προκαλεί μια σειρά αντιδράσεων.
Κοιτάζοντας τα στοιχεία
Η πεπλοφόρος κόρη έχει ύψους 1,18 μέτρων και το πρωτότυπο αποτελείται από παριανό μάρμαρο. Τα ίχνη χρώματος που επιβίωσαν στις επιφάνειές της ξεθώριασαν από τότε που ανασκάφθηκε για πρώτη φορά από ένα λάκκο κοντά στο Ερέχθειο στην Ακρόπολη το 1884.
Το κόκκινο ένδυμα που φοράει ονομάζεται πέπλο , και από αυτό το είδος ρούχων κερδίζει το σημερινό της όνομα. Το πέπλο της είναι διακοσμημένο με μια πράσινη και άσπρη διακοσμημένη κορδέλα στις άκρες της και πράσινα κοσμήματα. Είναι κατασκευασμένο από ένα μόνο μεγάλο φύλλο υφάσματος, καρφωμένο στους ώμους και μαζεμένο στη μέση από μια ζώνη. Μέχρι τον πέμπτο αιώνα π.χ, η φορεσιά του πέπλου ήταν έξω από τη μόδα , ίσως μάλιστα να φαινόταν ελαφρώς (και σκόπιμα) ανυπόστατη όταν εφαρμόστηκε τον 6ο αιώνα.
Κάτω από αυτό, φορούσε ένα μπλε φόρεμα που ονομάζεται χιτώνας. Την μικρή ομπρέλα στο κεφάλι της την φοράει για να κρατήσει τον καιρό και τα πουλιά μακριά. Ο εκτεταμένος αριστερός βραχίονός της προσφέρει μια προσφορά, πιθανώς προοριζόμενη για τους θεούς – αν και το αποτέλεσμά της είναι επίσης να την κάνει να εμφανίζεται σαν να φτάνει στους πιο θνητούς θεατές της.
Comments