Ο Στρατός στα χρόνια του κορονοϊού: επιστολή σοκ ενός κορίνθιου στρατιώτη για τις συνθήκες που επικρατούν

Αν για όλους όσοι είμαστε αυτές τις μέρες αποκλεισμένοι στα σπίτια μας η κατάσταση την οποία βιώνουμε μοιάζει ανυπόφορη, δεν μπορώ ειλικρινά να σκεφτώ πόσο πιο δύσκολη είναι για μερικά νέα παιδιά που η τύχη τους τα έφερε να υπηρετούν την πατρίδα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Αναφέρομαι στους έλληνες στρατιώτες, για τους οποίους κανείς δεν μιλά, αν και θα έπρεπε γιατί είναι δικά μας παιδιά και πολλές φορές τα ξεχνάμε θεωρώντας πως η θέση και η φύση της υπηρεσίας τους είναι δεδομένη.

Πριν απο μερικές μόλις εβδομάδες βρισκόμασταν σε μια παρατεταμένη κατάσταση επιστράτευσης, με τα γεγονότα στον Έβρο και τους στρατιώτες μας στην πρώτη γραμμή να επιχειρούν να υπερασπιστούν τα σύνορά μας. Και πριν η θύελλα αυτή κοπάσει ήρθε η επιδρομή ενός άλλου “εχθρού” να ταράξει την ηρεμία τους.

Ένας Κορίνθιος στρατιώτης (τα στοιχεία του οποίου είναι στην διάθεση του site, αλλά δεν δημοσιοποιούνται για προφανείς λόγους) έστειλε μια επιστολή στο korinthia.net.gr όπου μάς περιγράφει την κατάσταση που βιώνει αυτός και οι συνάδελφοί του τις τελευταίες εβδομάδες, αποκλεισμένοι στο στρατόπεδο, χωρίς την δυνατότητα έστω και μιας μικρής ανάσας. Και μας προετοιμάζει για δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να έρθουν στο στράτευμα, αλλά και για τις διακρίσεις που γίνονται, θαρρείς και κάποιοι θέλουν να προετοιμάσουν τα παιδιά αυτά για τις διακρίσεις που θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν πάντα.

“Από τον Οκτώβριο του 2019 είμαι στρατιώτης και υπηρετώ σε μία από τις μονάδες του Στρατού Ξηράς, όπως χιλιάδες άλλοι συνάδελφοί μου. Από την πρώτη κιόλας μέρα που ξεκίνησα να υπηρετώ τη θητεία μου, διαπίστωσα τα αναρίθμητα προβλήματα που μαστίζουν το ελληνικό στράτευμα. Η βρώμα σε όλους τους χώρους του στρατοπέδου, το χαμηλής ποιότητος φαγητό, οι παλιές και επικίνδυνες κτιριακές εγκαταστάσεις, η έλλειψη θέρμανσης και ζεστού νερού είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι στρατιώτες καθημερινά. Αυτά τα προβλήματα δεν λύθηκαν ποτέ, απλώς συμβιβάστηκα με την ύπαρξή τους και την αδιαφορία των ανωτέρων μου να τα επιλύσουν.

Αυτό που με βοηθούσε να αντιμετωπίσω αυτή την άθλια κατάσταση, ή μάλλον, να ξεχνώ ότι θα είμαι μέρος της για εννέα μήνες, ήταν οι έξοδοι, που είχα τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα και με αυτόν τον τρόπο μπορούσα να ξεκουραστώ στον προσωπικό μου χώρο και σωματικά και ψυχικά. Τώρα πλέον, λόγω της γενικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας που ψήφισε η κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπίσει την πανδημία του κορωνοϊού, αυτό είναι παρελθόν. Όλες οι έξοδοι, οι άδειες και τα υπηρεσιακά σημειώματα (που σου επιτρέπουν να βγεις έξω από το στρατόπεδο, έστω για μερικές ώρες) απαγορεύτηκαν. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κανείς από τους στρατιώτες δεν μπορεί να βγει από το στρατόπεδο για να δει τους συγγενείς και τους φίλους του, για να πάρει χρήματα, να πλύνει τα ρούχα του, να πάρει μια ανάσα. Είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα στο στρατόπεδο και καλούμαστε να επιβιώσουμε υπό τις προαναφερθείσες, απάνθρωπες συνθήκες με 8,62 ευρώ τον μήνα. Εγώ έχω ήδη συμπληρώσει δύο εβδομάδες μέσα στο στρατόπεδο, χωρίς να έχω βγει έξω ούτε μία στιγμή και προβλέπεται να καθίσω μέσα για τουλάχιστον ακόμα δύο εβδομάδες. Σε παρόμοια κατάσταση και ίσως και χειρότερη, βρίσκονται χιλιάδες άλλοι στρατιώτες ανά την Ελλάδα. Και όλα αυτά, διότι το ΓΕΣ θεωρεί ότι εμείς, οι στρατιώτες, μπορούμε να γίνουμε φορείς του θανατηφόρου ιού.

Αναρωτιέμαι όμως: τα στελέχη που καθημερινά (Δευτέρα – Παρασκευή) μπαίνουν στο στρατόπεδο στις 07.00 και φεύγουν για το σπίτι τους στις 14.00, δεν μπορούν να κολλήσουν τον κορωνοϊό; Δεν μπορούν να τον μεταφέρουν σε εμάς, που συναναστρεφόμαστε μαζί τους, ή στις οικογένειές τους; Όταν κάποιοι στρατιώτες στο στρατόπεδό μου έθεσαν αυτό το εύλογο ερώτημα στον λοχαγό τους, κατά την πρωινή αναφορά, ενώπιον όλων, εκείνος τους απάντησε ως εξής: “Εγώ έχω γυναίκα και παιδιά, δεν μπορώ να κάτσω εδώ μέσα μαζί σας. Εσείς είστε στρατιώτες, δεν θα πάθετε τίποτα, τα αντέχετε όλα. Αφήστε την μαμά σας και τον μπαμπά σας. Μην είστε μαμόθρεφτα, σκληραγωγηθείτε και λίγο”.

Εγώ που είμαι πιο παλιός έχω συνηθίσει να ανέχομαι πολύ χειρότερες προσβολές, που υποβαθμίζουν την αξία μου ως άνθρωπο. Όχι γιατί είμαι υποτελής ως χαρακτήρας, αλλά γιατί ξέρω πως αν παραπονεθώ ότι μου συμπεριφέρονται άσχημα, θα μου επιβάλλουν ποινή για ανυπακοή και κακή συμπεριφορά απέναντι στους ανώτερούς μου. Οι νεοσύλλεκτοι, όμως, θεωρώ ότι δεν θα αντέξουν τη νοσηρή φιλοσοφία του στρατού, σε συνδυασμό με την ένταση και τη νευρικότητα που υπάρχει στο στράτευμα λόγω της τουρκικής προκλητικότητας και την καραντίνα για τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορωνοϊού. Ήδη μαθαίνω ότι στο στρατόπεδό μου κάποιοι σκέφτονται ακόμα και να αυτοτραυματιστούν, προκειμένου να εισακουστούν τα απολύτως λογικά και ανθρώπινα αιτήματά τους, ή αναζητούν τρόπους να διακόψουν την θητεία τους.

Μην αφήνετε το κράτος να εθελοτυφλεί απέναντι στα προβλήματα που έχουμε ως στρατιώτες. Θέλουμε να σταματήσει άμεσα ο εγκλεισμός μας στα στρατόπεδα, γιατί δεν αποτελεί βιώσιμη λύση. Και επίσης, θέλουμε να σταματήσουν να γίνονται συνεχώς διακρίσεις σε βάρος των στρατιωτών και υπέρ των στελεχών. Αν συνεχιστεί η καραντίνα μέσα στα στρατόπεδα, τότε αυτή θα πρέπει να ισχύει και για τα στελέχη και όχι μόνο για τους στρατιώτες. Αν αυτό δεν μπορεί να συμβεί, τότε θα πρέπει να σταματήσει η καραντίνα για όλους.

Ως στρατιώτες του ελληνικού στρατού εν έτη 2020, προσφέρουμε την ελευθερία μας και κάθε είδους σωματική και ψυχική άνεση για να βρισκόμαστε εδώ. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας, για χάρη πολιτικών και επαγγελματικών συμφερόντων.